I'm too tall to be married.

Dzisiejszego posta kreślę, będąc zakopana w czeluściach pościeli. Słońce krzykliwie wyziera spośród żaluzji, ale udaję, że go nie widzę. Nie jest to specjalnie trudne, zwłaszcza, że bardzo chcę się z Wami podzielić, myślą o bohaterce filmowej, która ostatnio skradła mi serce.

Rzecz się tyczy obrazu Noaha Baumbah - Frances Ha. Jeśli bliskie wam inteligentne poczucie humoru i lekko neurotyczny egzystencjonalizm na wzór dawnego W. Allena, koniecznie sprawdźcie tę pozycję. Film ten, miałam w planie obejrzeć już dawno, ale jakoś stale mi to umykało. Zmobilizowałam się za sprawą rekomendacji przyjaciółki: "Ala musisz to obejrzeć." Tak stawianej sprawie nie mogłam się opierać i pewnego wieczoru, spotkałam się z Frances.

Nie będę pisała recenzji, do krytyka filmowego mi daleko, wspomnę tylko, że trudno nie lubić Frances. Zwłaszcza, jeśli jest się w magicznym wieku zwątpienia - czyli przed 30. Na wzór Frances możemy miotać się między marzeniami, które powoli stają się niespełnionymi ambicjami, a prozą życia w postaci 'szarych' powinności.

" What do u do Fran? It's hard to explain. Why? Because what you do is complicated? No, because I don't really do this. "

To, czym najbardziej ujęła mnie Frances, to jej optymizm i ciągły taniec przez życie. Nawet jeśli w rzeczywistości powinna, co najwyżej, bujać się do I'm a loser babe. Fran jest urocza i niedoskonała. Tak ludzka, jak powinni być bohaterowie filmów, przynajmniej tych, które ja lubię oglądać. Nasza bohaterka stoi u progu dorosłości, o której wie, że jest nieunikniona. Mimo to, ciągle się jej opiera i robi to z niewiarygodnym wdziękiem. No i cały czas szepcze mi do ucha, Ala ciesz się życiem!

"Sometimes is good to do, what you supposed to do, when you supposed to do."

zdjęcia Szymek.