Zalewa mnie intensywną goryczą, by zaraz potem wypełnić serce słodkim nektarem. To ona mi mówi co kocham i cenię, dlatego tęsknie. Tęsknota pielęgnuje obraz wszystkich mych miłości, większych i mniejszych, które chowam w sobie.
Największe to ludzie. Wspomnienia jak poklatkowy teledysk wypełniają moją głowę, klikam replay po raz setny. Nie dlatego by żyć przeszłością, ale by posiąść wiedzę o tym co jest naprawdę ważne, co jest prawdziwe moje i zawsze będzie.
Tęsknie za Światowidem. Za starym, wcale nie atrakcyjnym wizualnie kinem. Za salą kameralną, za wszystkimi emocjami, które poczułam dzięki niemu. Za śmiechem, za łzami i drżeniem rąk. Za wszystkim co było po seansach: rozmowami o filmie w drodze powrotnej i piwem w małpie bądź kato, za myślami przed snem i tymi, które stale były w głowie kilka tygodni po.Tęsknie za odkrywaniem różnych punktów widzenia, za słuchaniem języków i poznawaniem rzeczywistości oczyma reżyserów z Gruzji, Iranu, Brazylii czy Węgier.
Kino (różnorodne) rozwija mój światopogląd, uczy mnie tego, iż sztuka, dotykająca potrzeb wyższych, żyje wszędzie i mówi każdym językiem.
W mieście większym, bogatszym, bardziej nowoczesnym, w którym teraz mieszkam jest jedno kino studyjne. Przyjemne wizualnie, z kilkoma salami, wygodnymi fotelami. Reklamy przed seansem trwają dwadzieścia min, zasiewając we mnie ziarenko obawy czy na pewno rozumiem jakim językiem mówi dzisiejszy świat. Dwadzieścia min skondensowanych kolorowych obrazków, traktujących o autach i nowoczesnej technologii. Bolą oczy, głowa jest oszołomiona, nie rozumie wypluwanych przymiotników, określających marki dedykowane nowoczesnemu człowiekowi. Potem jest film, anglojęzyczny, przeważnie dobry, w końcu nominowany do Oscara czy Złotego Globu, z popularnymi aktorami, których twarze znam na pamięć. Cieszę się, że mogę go obejrzeć, ale czuję niedosyt i tęsknie. Tęsknie za światowym kinem..
Longing is an emotion, which has started to live in me for good. After fight with love and never ending indecision, this feeling found a constant place somewhere in my ribs. Longing never let forget about itself. It is like a pinprick and taste bitter-sweet. It fills my body with bitterness but after that deluges me of sweet nectar. Longing says what I love, appreciate and it cares of every emotion, I have inside. No matter if it's small or big feeling..
My biggest inner treasure are people. Memories like a video clip which is replaying my head, again and again. Not because I want to live in past but to know what is really important and truly mine and always will be.
I miss Światowid (my home town cinema). I miss old, visually unattractive cinema and it's intimate movie room. I miss all emotions I experienced because of this cinema. Laugh, tears, fear and trembling hands. I miss everything what was after movie - way back home conversations, beer in white monkey or kato, my thoughts before sleep and those which were in my mind few weeks after movie. I miss discovering a different points of view, listening to various languages and exploring world in eyes of directors from Georgia, Iran, Brazil or Hungary.
Cinema (diverse one) increases my world view, learn me that art, which touches higher needs, lives everywhere and speak every language.
City, I'm living in, which is big and wealthy is only one independent cinema. With few rooms, comfortable chairs and nice outside and inside look. Commercials before movie last twenty minutes and they confuse me by their language and message. They are all about cars and new technology equipment. Twenty minutes of colourful, constantly flashing, meaningless pictures.They hurt my eyes, attack my head with adjectives I don't understand and which describe brands of a modern man. After that, there is a movie. Mainly in English and mostly good, (at least nominated to Oscar or Golden Globe) with popular faces I know by heart. I'm glad I can watch the picture, but I feel lack and I miss. I miss worldwide cinema...
Do you like this funky 80s dress? It is available in our shop. Check it :)
Brak komentarzy
Prześlij komentarz